Strategia nawożenia fosforem
Fosfor poza potasem, wapniem, magnezem, siarką i azotem jest jednym z podstawowych składników pokarmowych w uprawie buraka cukrowego. Rośliny wykorzystują go zaledwie w 30% w roku aplikacji, ponieważ fosfor nie przemieszcza się w glebie, jest blokowany przez odczyn kwaśny i pozostaje w miejscu, w którym został wysiany. Jedynie zabiegi uprawowe na glebach o uregulowanym odczynie i z dobrym poziomem próchnicy umożliwiają jego przemieszczanie się w głąb profilu glebowego.
Aby zapewnić równomierne rozmieszczenie fosforu w całej warstwie ornej, zaleca się jego stosowanie jesienią. Producenci nawozów wieloskładnikowych rekomendują, aby produkt został wymieszany z glebą np. gruberem ścierniskowym na głębokość 10–20 cm. Należy również przestrzegać zalecanej dawki nawozu, ustalonej na podstawie wyników analiz gleby (np.: metoda EUF). Płytka uprawa wiosenna sprawia, że fosfor pozostaje tylko przy powierzchni gleby, co ogranicza jego efektywność wykorzystania przez rośliny. Objawem niedoboru fosforu są widoczne na starszych liściach fioletowe przebarwienia. Konsekwencją tego może być większa podatność na choroby zgorzelowe oraz nieprawidłowy rozwój korzenia.
Poprzedni wpis